gözlerim kanlı
bedenim ise tutsak, karabahtlı
yazılı bir yerlere
devamını ben yazabilsem gönlümce
ben ‘‘ben’’ olurum yine
biraz daha umutlu
tükenmiş umutlardan
biraz daha mutlu
biten büyük mutluluklardan;
belki biraz daha tutsak olurum
şu mahkumluğumdan
belki görmez gözlerim
göremem kanlar içinde olduklarını
göremem hiçbir şeyi...
hani ben vardım
artık yokum
diyorum ya devamını yazarsam
ben ‘‘ben’’ olurum. . .
bilirim bir benim olmak için açmış,
ışık saçan çiçeklerin yerini
beslerim herbirini
bir diğerinden gizli
izin vermem yaprak dökmelerine,
izin vermem koparılıp çiğnenmelerine,
onlar bunu hak etmek için çaba göstermedikçe
bakarım onlara tüm kanı içime akan gözlerimle
gizleyemem ne kadar istemesem de
bir gün solacaklarını
benimse tekrar ‘‘ben’’ olamayacağımı
devamını yazabilsem
içime akan kanlarla tüm bedenime
ben ‘‘ben’’ olurum yine...
duyarım tüm yalanları
fakat söyleyemem
söylemem istense de
istemez tutsak bedenim
kucaklamayı yalanları
tüketen tüm umutları
nokta koyan mutluluklara da
yine yalandı
yeni bir sayfa açmayı değil de
tüm sayfaları koparmayı sağladı
(yazılı olanları da unutturdu)
gidilen tüm yollarda
yalanlardan kalma karalamalar oluştu
‘’yazılmışlar’’ adı altında.
Devamını yazabilsem
şu yarım benliğimle
tüm şiirler üstüne
ben ‘’ben’’ olurum yine...
D.E.Ü. / 2000'den önce
